23 Şubat 2010 Salı

Şizop.

Neden içimde ses olmadığını sorguladım da geçen gün.
Üzüldüm.

Bugünse, gözlerimi kapattım. Bilincim kapanmıştı büyük ihtimalle, hayal edip uykuya dalmak üzereydim çünkü. Birden, aradığım soruya cevap verdi biri.

Benim sesim değildi. Ben içimden düşünsem "belki öyledir, yapmamıştır" gibi sözcükler kullanırım.
Onunkisi kesindi. "hayır, söylemedi."

Sevindim.

Varmış.
Eminim çünkü bir daha duydum.

Arada sırada şizofren olduğumu düşünmüyor değilim aslında ama çaktırma sen bence.

Bugün başka da bir şey olmadı galiba.
Karnımı doyurdum.
Tokum.

"Portakal renkli bir gün hayal edebilir misin sevgilim?"

2 yorum:

l b dedi ki...

ben de hep şizofrenim ben içimde birileri var diyorum. genetik o, olmaz, bize yakışmaz diyorlar.

Özge dedi ki...

şimdi olduğuna sevindim. ama uzaktan bakınca ürkütücü. her neyse. kendimi içimdeki insancıklarla kabulleniyorum.