Amaç

Çevremdeki insanlara baktığımda karşılaştığım amaçsızlıkları sinirimi bozuyor. İnsan bundan sonra ne yapabileceğini neden düşünmez? Hayal kurmayı, planlar yapıp onları bozmayı neden istemez anlam veremiyorum. Nasıl bir fikir oluşmaz kafalarında. Sürekli beklediğimiz, yaşamaya çalıştığımız gelecek için sıradan bir şeymiş gibi bahsetme fikri canımı acıtıyor.

Bu onların umutsuzluğunun mu, yoksa benim fazla hayalperestliğimin mi bir kanıtı bilemiyorum. Yaşıtlarımı bırakıp, daha büyüklere baktığımda, alışılmış bir hayat görüyorum. Amaçsız insanlar büyüyor, işsahibiolevlençocuksahibiolbüyütevlendirtorunsahibiol şeklinde süren amaçsız yaşamlarına devam ediyorlar.

Veya bir insanın amacı bu döngülerden oluşabilir mi? Sadece evlenmek veya sadece çocuk sahibi olmak için gelebilir mi dünyaya insan? Bir kadın mesela. Hergün aynı saatte, aynı insanlara, çoğu günler aynı yemekleri yaparak nasıl yaşayabiliyor? İnsanların sınırları yok muydu?

Bense, bunlardan bahsettiğim halde, amacıma yönelik hiçbir şey yapmıyorum. Amacıma yönelik alanda bile okumuyorum.

Komik.