12 Şubat 2012 Pazar

Günaydın baba!

Bu sabah, dün gece büyük bir yorgunlukla kapadığım gözlerimi açtığımda kendimi çok iyi hissettim.
Canım yataktan kalkmak istemedi, ben de neşeyle bir sağa bir sola döndüm. Sonra, Köpük uyandığımı fark etti ve sabah sabah en enerjik insanın bile yetişemeyeceği enerjisiyle üstüme atladı. Yarım saat onunla yatakta bir o yana bir bu yana yattık, oynadık, birbirimizi sıkıştırdık. Kalkıp dün gece okumak için aldığım ama yorgunluktan okuyamadan sızdığım Penguen'i aldım ve Köpük'ü severek okumaya başladım. Yaklaşık 1 saat sonra babam uyandı, odamın önünde durdu.

Kapımın önünde durduğunda, şu ana kadar yaşadığım huzuru iki katına çıkaracak bir kelime çıktı babamın ağzından. Ve bu detayların hiçbirinin önemi kalmadı. Artık, eskiden "naber"e sahip olduğum gibi, yeni bir "en sevdiğim kelime"ye sahiptim.

"Günaydın" benimdi.
Günaydın dedim babama. Gülümsedi.

Hiç yorum yok: