11 Nisan 2012 Çarşamba

çok düşünüyorum, sürekli düşünüyorum, gelmeyen cevaplara hiçbir zaman gelmeyecek sorular yönelterek beynimin içinde savaşıp duruyorum. istemiyorum artık, sadece herhangi bir yerde oturup sadece belli bir noktaya bakmak istiyorum. deniz olur, park olur, manzara çok lazım değil, herhangi bir duvar da olur. sadece beynim yorulmasın, kalbim gereksiz yere daralmasın diye uğraşıyorum. bir insanın daha çok düşünebileyim, daha çok üretebileyim diye yalvarması gerekirken, beni düşürdükleri şu hale bakın diyeceğim, ama konuştukça bunları yine düşünüyorum.

ben.
gerçekten.
düşünmek.
istemiyorum.
mal gibi olmak istiyorum ben. alelade bir köşede, gereksizce duran. sadece duran.

2 yorum:

Sam Scarlet dedi ki...

bunun yolunu bulursan paylaşır mısın? çok düşünmek çok öldürüyor çünkü ve insan dayanamıyor bazen -hatta çoğu zaman-.

Özge dedi ki...

yani öyle bir paradoksun içine düştüm ki çözüm aramaya kalksam iyice batacağım. bir sonraki patlamaya kadar zaman dedim ben de. kendimi bildim bileli "umut fakirin ekmeğidir" diyip bekliyorum.